سرآغاز

بِسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم

 

منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو

می رود ممدّ حیات است و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر

نعمتی شکری واجب.

 

از دست و زبان که بر آید                              کز عهدهٔ شکرش به در آید

 

بنده همان به که ز تقصیر خویش                 عذر به درگاه خدای آورد

 

ور نه سزاوار خداوندیش                               کس نتواند که به جای آورد

 

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده. پردهٔ ناموس

بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفهٔ روزی به خطای منکر نبرد

 

 

ای کریمی که از خزانهٔ غیب                        گبر و ترسا وظیفه خور داری

 

         دوستان را کجا کنی محروم                                    تو که با دشمن این نظر داری